حمیدرضا جلاییپور: استقلال علمی دانشگاهها به رسمیت شناخته نمیشود/ سازمانهای کنترلکننده تعیینکننده هستند/ برخی کرسی آزاداندیشی را اینگونه معنا کردند که اساتید بیایند مواضع حکومت را تایید کنند/ تولید اندیشه دستوری نیست
تاریخ انتشار: ۱۷ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۶۰۱۲۱
به گزارش جماران؛ به نقل از ایلنا، استاد جامعه شناسی درباره امنیتی شدن فضای دانشگاه گفت: استقلال علمی دانشگاهها به رسمیت شناخته نمیشود و بجای اینکه گروههای علمی تعیین کننده مقدرات آموزشی و تحقیقاتی باشند سازمانهای کنترلکننده که اشاره شد تعیینکننده هستند.
حمیدرضا جلاییپور در پاسخ به این سوال که در وقایع اخیر مجددا شاهد شکلگیری اعتراضات دانشجویی بودیم چه عواملی باعث شد که بار دیگر اعتراضات دانشجویی اهمیت خودش را پیدا کند، گفت: این پندار تندروها بود که فکر میکردند با ستارهدار کردن دانشجوها، با دخالت در گزینشها، با کمیته انضباطی، با حراست و با تعطیلی انجمنهای دانشگاهی میتوانند محیط دانشگاه را از انتقاد و اعتراض پاک کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی افزود: حتی آرامش نسبی محیط دانشگاهها را در دهه نود به رخ میکشیدند. اما هر چه در این سالها مهندسی فرهنگی از بالا را تشدید کردند کل جامعه را ناراضی کردند. اعتراضهای سه ماه گذشته نشان داد جمع کثیری از جوانان اعم از زنان و دانشجویان ناراضی هستند. در هشتاد سال گذشته اعتراضات دانشجویی بیشتر در دانشگاههای مادر و در چند شهر بزرگ بود اما در اعتراضات این دوره تنها در روز اول مهر در بیش از صد دانشکده در سراسر ایران بود و همچنین اعتراضات طولانی بوده و تاکنون سه ماه هست که اعتراضات ادامه دارد.
جلاییپور در پاسخ به این سوال که چقدر ضرورت دارد تا کرسی آزاد اندیشی که همیشه بر شکلگیری آن تاکید شده بود بین تمام دانشجویان با هر گرایش فکری دایر شود تا هر دانشجویی بتواند آزادنه عقاید خود را بیان کند، گفت: کرسی آزاداندیشی بیشتر یک دستور ماند. برخی آن را اینگونه معنا کردند که اساتید بیایند مواضع حکومت را تایید کنند. آزاداندیشی به آزادی نهادی در جامعه و دانشگاهها نیاز دارد. وقتی گزینش، حراست و کمیتههای انضباطی بر محیط دانشگاهی حاکم است انجام پژوهش و گفتوگوی آزاد با مشکل روبرو میشود. تولید اندیشه دستوری نیست.
وی در پاسخ به این سوال که چه عواملی باعث شده تا فضای دانشگاه تا حدودی شکل امنیتی به خود بگیرد، گفت: به دو عامل باید اشاره کرد. یکی اینکه استقلال علمی دانشگاهها به رسمیت شناخته نمیشود و به جای اینکه گروههای علمی تعیینکننده مقدرات آموزشی و تحقیقاتی باشد سازمانهای کنترلکننده که اشاره شد تعیین کننده هستند. عامل دوم این که دههها است که حکمرانی سیاسی و اقتصادی درست کار نمیکند، نهادهای مدنی و حزبی تضعیف شدهاند لذا به صورت ناگزیر دانشگاهها به جایگاه اعتراض تبدیل شده است.
جلاییپور در پاسخ به این سوال که با نگاه به اعتراضات اخیر، آیا محیط دانشگاه توانسته فضای اعتراضات را به خوبی پوشش دهد، گفت: در سه ماه گذشته پایدارترین مکانهای اعتراضی «دانشگاهها» بوده است. بعد «خیابان» مکان اعتراضی بوده و بعد در محلات مردم در خانهها شعار میدادند و یا ماشینها بوق میزدند. همچنین یکی از تجلیگاههای مهم این اعتراضات فضای مجازی بوده است.
این استاد جامعه شناسی در پاسخ به این سوال که از نظر شما راهکارهایی مانند ممنوع الورود کردن دانشجویان به دانشگاه و همچنین رفتارهایی مانند ستاره دار کردن دانشجویان باعث نمیشود که فعالیت دانشجویی علنا خنثی شده و آن اثرگذاری خود را از دست بدهد، گفت: به نکته خوبی اشاره کردید. بهترین کار این است که در محیط دانشگاه و به دور از خشونت، اعتراضات دانشجویی ابراز شود. سرکوب اعتراضات دانشجویی (مثل ممنونالورودی، یا زندان و ستارهدار کردن) اوضاع را بدتر میکند.
منبع: جماران
کلیدواژه: افغانستان سهام عدالت لیگ برتر لیگ قهرمانان واردات خودرو جام جهانی 2022 قطر ویروس کرونا اعتراضات حمیدرضا جلایی پور اعتراضات در ایران اعتراضات دانشجویی افغانستان سهام عدالت لیگ برتر لیگ قهرمانان واردات خودرو جام جهانی 2022 قطر ویروس کرونا پاسخ به این سوال اعتراضات دانشجویی دانشگاه ها محیط دانشگاه تعیین کننده جلایی پور
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۶۰۱۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنبش دانشجویی آمریکا اراده لازم برای تغییر را دارد
به گزارش قدس آنلاین، جنبش اعتراضی «همبستگی با مردم غزه» این بار نه از کف خیابانهای آمریکا و نه توسط گروههای سیاسی، بلکه توسط دانشجویان رهبری شد.
اعتراضات که از دانشگاه کلمبیای نیویورک آغاز شد روز به روز گسترش یافت و امروز نه تنها بسیاری از دانشگاههای آمریکا با این جنبش همراه شدهاند که صدای آن از مرزهای این کشور فراتر رفته است. دانشگاه کلمبیای نیویورک یکی از پیشگامان تحرکات دانشجویی در آمریکا محسوب میشود و سابقه درخشانی در خیزشهای دانشجویی از محکومیت آپارتاید در آفریقای جنوبی تا جنگ کنونی اسرائیل در غزه داشته است.
پروفسور «رادنی شکسپیر» تحلیلگر و کارشناس امور سیاسی اقتصادی انگلیس و اتحادیه اروپا در گفتوگو با قدس به پرسشها درزمینه خیزش این روزهای دانشگاهیان در آمریکا و سایر کشورها در اعتراض به جنایات رژیم صهیونیستی و در دفاع از آرمان فلسطین پاسخ گفته است که در ادامه میخوانید.
شکسپیر استاد دانشگاه کمبریج و یک وکیل مجرب بریتانیایی، بهویژه برای کنفرانسهایش در مورد پول، اقتصاد واقعی و عدالت اجتماعی و اقتصادی شناخته شده است. وی دانشآموخته دانشکده داونینگ کمبریج انگلیس است، کتابهای بسیاری را در حوزه تئوریهای اقتصادی و نیز امور ایران، بحرین و سوریه نوشته و از چهرههای رسانهای ضدامپریالیسم و ضدصهیونیستی مطرح بینالمللی به شمار میآید.
تحلیل کلی شما در مورد ماهیت جنبش دانشجویی در حمایت از غزه و خاستگاه این جنبش چیست؟ معترضان چه میخواهند؟
باید بگویم پایه و اساس جنبش دانشجویی کنونی مبارزه با بیعدالتی در قبال فلسطین و مردم غزه است؛ درواقع این خیزش خواستار بایکوت و تحریم رژیم صهیونیستی است که البته به واسطه جنایات این رژیم و بیعدالتی بزرگ در قبال فلسطین به وجود آمده است.
البته در خیزش کنونی دانشگاهیان، اماکن مقدس نیز دخیل هستند؛ این یک اعتراض به بیعدالتی در قبال مردمی مظلوم است و از این حیث جنبش کنونی به یک جنبش مذهبی شباهت دارد. وجه تشابه دیگر این جنبش با جنبشهای مذهبی این مسئله است که دانشجویان عنوان کردهاند تا زمانی که عدالت محقق نشود، دست از اعتراض برنخواهند داشت. این خواسته به این معناست که مطالبه آنها فراتر از زندگی افراد ادامه خواهد یافت و تحقق عدالت برای آنها یعنی مردم فلسطین آزادانه در سرزمین خود زندگی کنند.
اعتراضات تا چه حد برایند شکاف نسلها در غرب است؟ حضور فرزندان سیاستمداران در تجمعات چه معنایی دارد؟
پیش از این برخی تصور میکردند شرکتکنندگان در اینگونه تظاهراتها مسلمانان، مهاجران، رنگینپوستان و سوسیالیستها هستند، اما امروز شاهد حضور فرزندان مقامات آمریکایی در تجمعات حامیان فلسطین هستیم. تصور میکنم این اعتراضات به این معنی است که نسل جوان در حال مبارزه است و اراده لازم برای رسیدن به پیروزی را دارد. والدین آنها با دروغ و تبلیغات مستمر، ذهن آنها را خراب کردهاند. قابل توجه است که بسیاری از معترضان پیشرو در این تجمعات، یهودیان هستند و این در مورد اعتراضات در محکومیت آپارتاید آفریقای جنوبی نیز درست بود؛ فرزندان مقامات بلندپایه آمریکایی احتمالاً بهخوبی آگاه و تحصیلکرده هستند و هیچ چیز تعجبآوری در مورد مشارکت آنها وجود ندارد. این یک دخالت بسیار مهم است و در نهایت تعیینکننده خواهد بود.
جنبش در رسیدن به مطالباتش تا کجا پیش خواهد رفت؟ برخی جنبش دانشجویی اخیر آمریکا را با جنبشهای دهه ۷۰-۱۹۶۰ در مخالفت با جنگ ویتنام مقایسه میکنند. تاریخ تکرار خواهد شد؟
مارک تواین میگوید «تاریخ هرگز تکرار نمیشود، اما اغلب همقافیه میشود» با این بیان تاریخ ممکن است به موازات آنچه در تظاهرات علیه جنگ ویتنام سراغ داریم، تکرار شود. در سال۱۹۷۰ دانشجویان دانشگاه ایالتی کِنْت آمریکا به دلیل اعتراض به جنگ در ویتنام به گلوله بسته شدند. متأسفانه، تکتیراندازها در حال حاضر روی پشتبام دانشگاههای آمریکا موضع گرفتهاند. صورت مسئله هر دو رویداد، نسلکشی است؛ نسلکشی که با حمایت کل طبقه سیاسی غرب در جریان است. بیشک این جنبش روز به روز تشدید خواهد شد و به کشورهای دیگر گسترش خواهد یافت.
دلیل برخورد پلیسی و خشن با اعتراضات دانشجویی در آمریکا چیست؟
طبقه سیاسی ایالات متحده کاملاً توسط ترکیبی از نفوذ صهیونیستها و منافع هلدینگهای نظامی-صنعتی کنترل میشود؛ خب در این شرایط چه انتظار دیگری میتوان داشت؟ علاوه بر این، نظام سیاسی آمریکا همواره مانع ظهور موفق یک نامزد ضدجنگ شده است و با کنشهای ضدجنگ بهشدت برخورد کرده است؛ اگر بگویم در حاشیه نشستهای سیاسی -انتخاباتی دموکراتها در پاییز امسال احتمال کشته شدن معترضان به نسلکشی در فلسطین وجود دارد، حرف نامربوطی نزدهام.
این تجمعات چقدر میتواند بر تصمیمات مقامات آمریکا در مورد عدم حمایت کورکورانه و بیچون و چرا از اسرائیل تأثیر بگذارد؟
هنگامی که فرزندان مقامات بلندپایه یعنی کودکانی که از یک پیشینه نخبگانی برخوردارند درگیر ماجرا شوند، نویددهنده این واقعیت است که موفقیت در طولانیمدت اجتنابناپذیر شده است.
جنبشهای رادیکال موفق نمیشوند، مگر اینکه توسط افراد پرانرژی با پیشینه طبقه متوسط (حتی بالاتر) رهبری شوند. چرا که مردم عادی باید زمان و انرژی خود را در نبردهای روزانه صرف بقای خود کنند، در حالی که افرادی که دارای پیشینههای مرفهتر هستند، طبیعتاً قادر به درک راه حلهای جدید هستند و منابع مادی برای امکان مشارکت در جنبشهای اعتراضی و غیره را دارند.
در نهایت یک نکته مهم درباره جنگ غزه که نباید از آن غافل شویم این است که در گفتوگوها و مذاکرات در مورد برقراری آتشبس فوری در غزه، نباید ۷هزار زندانی فلسطینی را که در زندانهای اسرائیل نگهداری میشوند و مرتکب هیچ اشتباهی نشدهاند، نادیده بگیریم و این واقعیتهایی است که در کنار اعتراضات دانشجویی قطعاً نظر مقامات آمریکایی را به خود جلب خواهد کرد.
سیداحمد موسوی